Als je gewend bent om altijd eerst voor een ander te zorgen, kan het heel egoïstisch voelen om voor jezelf te kiezen. Je ervaart weerstand bij de gedachte, het voelt alsof je de ander in de steek laat. Je bent gewend om in dienst te staan van de ander en meestal gaat het je ook gemakkelijk af.

Op het moment dat je collega in de stress schiet kun je de stress ook zelf voelen. Soms voel je je aangesproken en voelt de stress van de ander als je eigen stress.  Als dit een enkele keer gebeurt, is er niets aan de hand. Je kunt op zo’n moment gaan helpen of het bij de ander laten. Niet alleen collega’s, maar ook je partner, je kinderen, je ouders en vrienden in nood kunnen hun stress op je overdragen.

Er zijn momenten dat je betrokken raakt met een slachtoffer of een betrokkene. Het siert je als je dit gevoel kent. Het maakt je menselijk en empathisch.  Je professionele distantie en persoonlijke betrokkenheid zijn in balans. Dit is makkelijk voor je als je je gevoed voelt met positieve waardering, je organisatorische en materiele zaken op orde zijn, de informatiedoorstroming goed is, je serieus genomen wordt en gerespecteerd. Je ervaart balans tussen dat wat je geeft en wat je ontvangt. Privé gaat het lekker en je zit lekker in je vel.

Emotionele vitaliteit gaat over in je kracht staan, gelukkig en ontspannen zijn en je vrij voelen. Dit gaat hand in hand met je kwetsbaar durven op te stellen. Als je emotioneel vitaal bent is het makkelijker om je kwetsbaar op te stellen, anders heb je een omgeving nodig waarin het veilig genoeg is om dit te leren. Vandaag wil ik de nadruk leggen op de onzichtbare kwetsbaarheid in de vorm van zelfbenadeling.