Post-it's

Vorige week werd ik me weer bewust van wat ik Post-it noem. Gruwelijke verhalen van hulpverleners en anderen met allerlei details of zonder details. En wat doet mijn brein? Die maakt er plaatjes van en slaat deze op in de grote database van mijn hersenen. Met kleur, smaak, geur en geluid. Bam, zo in mijn brein. Voor ik naar bed ga zie ik dat beeld en als eerst als ik opsta. Nu helpt het dat ik stop-it kent. Dus gelukkig slaap ik tegenwoordig zonder problemen.

Binnen de psychologie noemt men dit selectieve waarneming. Ik was het me niet bewust totdat jij me erop wijst. Dit werkt zo met roddels, gruwelverhalen en als je een bepaald merk auto rijdt dat je dat merk overal om je heen ziet. De wereld om ons heen bevat zoveel informatie dat wij niet in staat zijn dit allemaal tegelijk te verwerken. Selectie is het proces waardoor bepaalde gebeurtenissen of prikkels uit de omgeving met voorrang door de hersenen worden behandeld.

Dus elke keer als jij je gruwelverhaal vertelt, elke keer als jij je laat verleiden tot het vertellen van jouw heftigste verhaal, plak je een selectieve post-it in de brein van de ander.

Waarom doen we dit?

Mijn ervaring is dat er vaak één begint en de hele groep komt los. De groepsdruk laat ons onbewust meedoen. Het gaat zonder na te denken. Zo is het een gewoonte geworden.

Mogelijk is het een manier voor het verkrijgen van bewondering. De persoon met het indrukwekkendste verhaal krijgt aanzien en wie wil dat niet.

Ook een onverwerkt verhaal vormt een langspeelplaat die je bij elke gelegenheid die zich voordoet opzet. Onder het herhalen van je verhaal zit een behoefte. Op het moment dat je die behoefte feitelijk vervult hoef je je langspeelplaat niet meer op te zetten.

Wat dan wel?

Uitspreken.
Door het uitspreken, met het vertellen van je verhaal begint voor jou de verwerking. Gelukkig hoef je daarvoor geen luisteraar te hebben. Zoek de natuur op, ga wandelen en spreek je verhaal verstaanbaar uit. Je kunt ook een dierbare vriend denkbeeldig voor je zien en dan vertel je je verhaal tegen je denkbeeldige partner of vriend. Bang dat ze je voor gek verklaren. Dan zit je vast wel een keer alleen in de auto of ben je alleen thuis. Praat hard op: Wat ik nu weer heb mee gemaakt.
Eén keer vertellen is vaak genoeg. Kom je er nog niet los van? Probeer één van de andere manieren.

Modaliteiten.
Onder modaliteiten verstaan we het veranderen van je beeld, geluid, geur en smaak of tast. Wat kwam het heftigst binnen? Zie je telkens het beeld? Hoor je het geluid? Voel je iets aan je rug? Door het beeld van kleur in zwart-wit te veranderen (of andersom), verandert je gevoel. Door het geluid zachter te zetten wordt het rustiger in je hoofd. Door gevoel aan je rug kleiner, zachter of harder te maken, verander je het gevoel. Je hebt meer invloed op de opgeslagen zintuigelijke informatie in je brein dan je denkt.

Schrijven.
Schrijf alles op, alle details. Wat je gezien hebt, gevoeld of gedacht hebt. Bewaar dit niet, maar verscheur dit of verbrand dit. Het hebben van een dagboek werkt goed. Versnipper je dagboek als dit vol is. Het dient als loslaat middel niet om te behouden en zeker niet om ooit door een ander gevonden en gelezen te worden.

Visualiseer.
Stop je zintuigelijke ballast in een ballon en zie deze langzaam in de lucht opstijgen totdat deze uit het zicht is. Stop je ballast in een steen en begraaf deze of gooi deze in het water. Maak een grasveld vrij, leg je ballast hierin samen met een staaf dynamiet. Breng de dynamiet tot ontploffing, zie dat alles verdwijnt. Leg je ervaring in een brandende vuurkorf en zie ballast verdwijnen.

Mijn uitdaging is om jouw dag elke week een beetje minder zwaar te laten voelen. Ik noem dat stop de modder. Deel met elkaar de oprechte momenten en ruim je eigen ballast op.
Lukt het je niet alleen, bel me voor advies 06 52 6767 95.